Podczas wyprawy jednym z największych problemów jest dostęp do energii elektrycznej. Po opuszczeniu Copiapo, ostatniego cywilizowanego miejsca, straciliśmy dostęp do energii. Nie mieliśmy generatora, a do naładowania było dużo sprzętu – aparaty, kamery, aparatura medyczna i pomiarowa, laptop, telefon IRIDIUM, modem satelitarny. Przed wyjazdem zaczęliśmy poszukiwać dobrych rozwiązań. Szukaliśmy urządzeń zasilanych na baterie, a nie na akumulatory. Staraliśmy się unifikować rodzaj baterii i sprowadzić wszystko do bateryjek AAA. I tak holtery, które mieliśmy zasilane były małymi bateriami, z których każda wystarczała na 48h ciągłej pracy. Latarki, z których korzystaliśmy to czołówki Petzla, też na małe baterie, które zużywając bardzo mało prądu, dawały bardzo jasne światło, a także latarki ręczne ładowanie solarnie oraz ręcznie (dynamo). Jednak większość urządzeń wymagała ładowania akumulatorów. Przez jakiś czas mieliśmy dostęp do samochodu. Dlatego wszędzie tam, gdzie się dało dokupiliśmy przejściówki do ładowania z gniazda zapalniczki w samochodzie (np. telefon satelitarny czy laptop). Jednak naszym podstawowym źródłem energii była energia słoneczna i banki energii. Zakupiliśmy więc ładowarki słoneczne. Znaleźliśmy bardzo poręczny model małej ładowarki, dedykowanej do ładowania akumulatorów aparatów i kamer. Dzięki możliwości dowolnego ustawienia ładowarka pasowała do wszystkich akumulatorów. Świetne rozwiązanie! Jednak największym problemem były duże urządzenia – laptop i modem satelitarny (telefon Iridium trzymał baterie doskonale, mimo codziennego wysyłania smsów). Większość małych baterii słonecznych nie ładuje takich urządzeń, a duże ogniwa słoneczne nie wchodziły w grę (logistyka). Znaleźliśmy przenośne ogniwo, które można było przytroczyć do plecaka, a jednocześnie było na tyle potężne, aby naładować duże urządzenia. Niestety wśród kilkudziesięciu końcówek dostarczonych żadna nie pasowała do naszego netbooka (popularnego, miniaturowego modelu EeePc). Obeszliśmy ten problem podłączając przejściówkę samochodową. Ogniowo sprawdzało się bardzo dobrze, ładowaliśmy też za jego pomocą banki energii. Problemy z energią pojawiły się na większych wysokościach z powodu spadku temperatury. Było też coraz mniej słońca. Akumulatory trzymaliśmy w śpiworach, bo zamarznięte w ogóle nie działały. Ale jak widzicie po naszym dzienniku, mieliśmy stały kontakt ze światem i problem prądu udało się rozwiązać.
Energia elektryczna
Odpowiedz
Duża wysokokość, czyste i suche powietrze sprawiają, że na Atakamie panują ekstremalne warunki, a na dużej wysokości (np. okolicach jeziora i szczytu Ojos del Salado) jest duże promieniowanie UV, przez co występują tam iście marsjańskie warunki. Około 100 km na południe od Antofagasta – regionie położonym na wysokości ok. 3.000 m, gdzie opady należą do jednych z najniższych na Atakamie (ok. 1 mm rocznie) – naukowcy uznali, że warunki klimatyczne są podobne do tych, panujących na Marsie. Nieziemski krajobraz Atakamy został zresztą wykorzystany do zobrazowania powierzchni Czerwonej Planety w telewizyjnym serialu „Kosmiczna Odyseja – Podróż do Planet”. W 2003 roku zespół naukowców w czasopiśmie Science opublikował artykuł pt. „Marsopodobne gleby pustyni Atakama w Chile i ich wpływ ograniczający rozwój mikroorganizmów”. W artykule tym opisano dane uzyskane z lądowników Voyager 1 i 2, które zbierały próbki pustynnej gleby, gdzie nie wykryto żadnych form życia! Wyjątkowe warunki klimatyczne regionu spowodowały, że NASA testowała tam najnowocześniejsze technologie, które w przyszłości mają być wykorzystywane w misjach marsjańskich. Uważa się też, że nie tylko gleby są ubogie, czy wręcz pozbawione życia, ale także dotyczy to tamtejszych zbiorników wodnych, znajdujących się na wysokości powyżej 4.000 m n.p.m. Wiele wskazuje na to, że na niesprzyjające warunki wpływ ma nie tylko bardzo duże zasolenie, często sięgające 35%, ale też silne promieniowanie UV oraz duże wahania temperatur. Wydaje się więc, że ekosystem (o ile w ogóle żyje tam cokolwiek), jest unikalny w skali światowej.
Przygotowując się do wyprawy mieliśmy w planach próbę pobicia rekordu Guinnessa w nurkowaniu na wysokości. Obecnie nie ma żadnego oficjalnie uznanego rekordu w nurkowaniu na wysokościach. Za nieoficjalny rekord uznaje się nurkowanie w Licancabur w 1982 r. wykonane przez archeologa dr. Charles Brush’a i trzech innych nurków. W tym samym jeziorze bez sprzętu nurkowała dr Natalie Cabrol z ekspedycji NASA i do niej należy nieoficjalny rekord freedivingu, choć jezioro ma w najgłębszym miejscu zaledwie nieco ponad 5 m (5,2 m jak podają w swojej pracy naukowej z 2009 r. W. H De Smet and J. A. E. Gibson, którzy przeprowadzili badania w jeziorze). W 2006 r. dr Cabrol zanurkowała ponownie w Licancaburze na obiegu zamkniętym, wykonując dwa kilkudziesięciominutowe nurkowania. Jeżeli udałoby się nam odnaleźć jezioro i zanurkować w nim, chcieliśmy aby zostało to oficjalnie potwierdzone. Skontaktowaliśmy się z organizacją Guinness World Records i nasze zgłoszenie zostało przyjęte. Otrzymaliśmy też dokładne wytyczne jak należy udokumentować wyczyn. Istotne też było, aby uzyskać patronat mediowy uznanego medium (to się udało), a także przedstawić dokumentację fotograficzną oraz uzyskać poświadczenie dwóch niezależnych świadków, nie będących członkami ekipy. Dlatego zdecydowaliśmy się na wynajęcie porterów nie związanych z nami, którzy zgodziliby się na weryfikację zeznań przez Guinnessa. Guinness przywiązuje ogromną wagę do niezależnych świadków, ponieważ ma ograniczone zaufanie do poświadczeń uczestników wyprawy. Ciekawe dlaczego;)
Jest najwyższym wulkanem na świecie (6 893 m n.p.m.), przy okazji będąc najwyższym szczytem Chile i drugim pod względem wysokości szczytem poza Azją. Nazwę wulkanu można tłumaczyć dwojako – „słone oczy” lub „źródła słonej rzeki”.
Jest to suchy płaskowyż typu wulkanicznego w Andach Środkowych, zajmujący obszar północnego Chile i części północnej Argentyny. Położony jest na średniej wysokości 4 500 m n.p.m. Na tym obszarze znajdują się liczne wulkany, w tym najwyższy czynny wulkan na świecie – Llullaillaco (6 739 m n.p.m) oraz najwyższy ze wszystkich wulkanów świata – Ojos del Salado (6 891 m n.p.m.).